The Crown Fountain, Millenium Park, Chicago, IL.
29.8.11
18.8.11
8.8.11
Şikago'dan
Şikago'dan paylaşacaklarımız için yeni bir blog açtığımıza göre ( http://uzunbirmacera.blogspot.com/ ) burayı daha çok photoblog olarak kullanabilirim.
Varan 1: Şikago'nun Çelik Yaprakları
27.7.11
Abimm
2009 yapımı Abimm filmini, henüz televizyonda izleme fırsatı buldum. Çok güzel ışık, renk, açı oyunları olan, kadrosu büyük potansiyel sunan, müthiş mekanlarda kurgulanmış, film kalitesi had safhada olan bir çalışma.
Filmi izlediğinizde Steinbeck’in klasiği Fareler ve İnsanlar ile benzerliği hemen dikkat çekiyor. Zeka özürlü ve birinin kılavuzluğuna, bakımına ihtiyaç duyan bir insan irisi ile kendince hayalleri, hedefleri olan ve bu irinin sorumluluğunu üzerine almış bir kişi. Hikaye bu ikilinin yolculukları, maceraları etrafında anlatılıyor. Ancak Abimm filmi verilebilecek çok güzel mesajlar varken, bunları üstünkörü geçmiş, vurgulamamış, vurgulayamamış. Annesiyle büyüyen bir insanın baba hasreti, ailesinden kalan son kişi olan abisine, istemeyerek de olsa, sarılması, ki bu daha sonra vazgeçilmez bir bağa dönüşüyor, hırsızlık gibi bilinçli ya da istemeyerek birini öldürme gibi görece masum hiçbir suçun cezasız kalmaması, bir şeyi kötülüğe alet ettiğinizde onun o yolda yitirilmesini göze almanız gerektiği, yani su testisinin su yolunda kırılacağı, Levent Üzümcü’nün yeteneğini konuşturduğu Arif ve Selen Seyven’in çok iyi iş çıkardığı Melek karakterlerinde olan zeka özrü gibi de algılanabilecek basit ve mutlu dünyanın sadece bir hayal olduğu...
Anlatılacak bir sürü şey, verilecek, vurgulanacak bir sürü mesaj, bunlara ancak temas edip güzel, basit ve eğlenceli bir hikaye anlatan güzel bir görsel çalışma. Şafak Bal’ın görece başarılı çalışması. Filmin özeti bu bence.
Bundan sonraki kısım benim filmden çıkarımımla ilgili. Mustafa Üstündağ’ın canlandırdığı Çetin karakteri, yaptığı karanlık işler ve yansıttığı tipleme ile hepimizin yaptığı veya aklından geçirdiği şeyleri ortaya koyuyor. Ama benim asıl değinmek istediğim, bunlarla uyuşsun ya da uyuşmasın, ulaşmak istediklerimiz veya en azından eksikliğini hissettiklerimiz için ne kadar bencil olabildiğimiz. Kendisine rehberlik, kılavuzluk edecek bir baba, bir abi eksikliğiyle büyümüş bir insan, eline geçtiğinde kendi eksikliğini gidermek için sahipleniyor onu. Hatta hedeflerine ulaşmak için kullanmak da mübah oluyor. “Beraber mutlu yaşamamız için senden faydalanıyorum”.
Yıllar önce bir tanıdığımız genç yaşta vefat edenler için “Vah ki gidene” demişti. “Kalanlar bir şekilde bakıyor başının çaresine”. Gerçekten de sevgi dediğimiz şey, kendi iyiliğini, mutluluğunu düşünerek onu yanında istemek çoğu zaman. O kişi bu dünyadan ayrıldığında, onun için değil, ondan mahrum kalacağından kendisi için üzülüyor insan. Bencilce düşünüyor ve ağlıyor “O gitti” diye değil, “Onsuz ne yapacağım?” diye.
Bence gerçek sevgi bunun bir adım ötesinde gösteriyor kendini. İyiliği için onun gitmesine izin vermek, kendini geri plana itip onun için üzülmek, onun iyiliğini kendi faydanın önüne koymak. Bunun ayrı bir bilinç düzeyi, ayrı bir olgunluk seviyesi olduğunu düşünüyorum. Ulaşmak için insanın kendinden birşeylerden vazgeçmesi gereken bir düzey.
Filmi izlediğinizde Steinbeck’in klasiği Fareler ve İnsanlar ile benzerliği hemen dikkat çekiyor. Zeka özürlü ve birinin kılavuzluğuna, bakımına ihtiyaç duyan bir insan irisi ile kendince hayalleri, hedefleri olan ve bu irinin sorumluluğunu üzerine almış bir kişi. Hikaye bu ikilinin yolculukları, maceraları etrafında anlatılıyor. Ancak Abimm filmi verilebilecek çok güzel mesajlar varken, bunları üstünkörü geçmiş, vurgulamamış, vurgulayamamış. Annesiyle büyüyen bir insanın baba hasreti, ailesinden kalan son kişi olan abisine, istemeyerek de olsa, sarılması, ki bu daha sonra vazgeçilmez bir bağa dönüşüyor, hırsızlık gibi bilinçli ya da istemeyerek birini öldürme gibi görece masum hiçbir suçun cezasız kalmaması, bir şeyi kötülüğe alet ettiğinizde onun o yolda yitirilmesini göze almanız gerektiği, yani su testisinin su yolunda kırılacağı, Levent Üzümcü’nün yeteneğini konuşturduğu Arif ve Selen Seyven’in çok iyi iş çıkardığı Melek karakterlerinde olan zeka özrü gibi de algılanabilecek basit ve mutlu dünyanın sadece bir hayal olduğu...
Anlatılacak bir sürü şey, verilecek, vurgulanacak bir sürü mesaj, bunlara ancak temas edip güzel, basit ve eğlenceli bir hikaye anlatan güzel bir görsel çalışma. Şafak Bal’ın görece başarılı çalışması. Filmin özeti bu bence.
Bundan sonraki kısım benim filmden çıkarımımla ilgili. Mustafa Üstündağ’ın canlandırdığı Çetin karakteri, yaptığı karanlık işler ve yansıttığı tipleme ile hepimizin yaptığı veya aklından geçirdiği şeyleri ortaya koyuyor. Ama benim asıl değinmek istediğim, bunlarla uyuşsun ya da uyuşmasın, ulaşmak istediklerimiz veya en azından eksikliğini hissettiklerimiz için ne kadar bencil olabildiğimiz. Kendisine rehberlik, kılavuzluk edecek bir baba, bir abi eksikliğiyle büyümüş bir insan, eline geçtiğinde kendi eksikliğini gidermek için sahipleniyor onu. Hatta hedeflerine ulaşmak için kullanmak da mübah oluyor. “Beraber mutlu yaşamamız için senden faydalanıyorum”.
Yıllar önce bir tanıdığımız genç yaşta vefat edenler için “Vah ki gidene” demişti. “Kalanlar bir şekilde bakıyor başının çaresine”. Gerçekten de sevgi dediğimiz şey, kendi iyiliğini, mutluluğunu düşünerek onu yanında istemek çoğu zaman. O kişi bu dünyadan ayrıldığında, onun için değil, ondan mahrum kalacağından kendisi için üzülüyor insan. Bencilce düşünüyor ve ağlıyor “O gitti” diye değil, “Onsuz ne yapacağım?” diye.
Bence gerçek sevgi bunun bir adım ötesinde gösteriyor kendini. İyiliği için onun gitmesine izin vermek, kendini geri plana itip onun için üzülmek, onun iyiliğini kendi faydanın önüne koymak. Bunun ayrı bir bilinç düzeyi, ayrı bir olgunluk seviyesi olduğunu düşünüyorum. Ulaşmak için insanın kendinden birşeylerden vazgeçmesi gereken bir düzey.
15.4.11
Orienteering
Biraz da son zamanlardaki merakımdan bahsetmek istiyorum: Orienteering. Elinizde özel olarak hazırlanmış bir harita. Ormandaki herşey en ince detayına kadar işlenmiş. Haritada işaretli hedefleri, belirtilen sırayla, rakiplerinizden hızlı olarak ziyaret etmeniz gerekiyor. Kısaca böyle.
I'd like to tell you about my new interest a bit, orienteering. A special map at hand. Every bit of detail of the forest is on it. You have to visit the checkpoints marked on the map with the proper order, faster than your opponents. It's briefly like that.
İlk orienteering maceramızda orman karla kaplıydı. Ama hava ısınmaya başlamıştı. 2010'un ilk ayıydı. Ormanda olmak, o temiz havayı solumak çok güzeldi. Hem yanımda, şu ana kadar gördüğüm en güzel orienteeringci vardı.
In our first time, the forest was covered with snow. But the weather was getting warm. It was the first month of 2011. It felt fantastic to be in the forest, breathing that fresh air. The most beautiful women running in the forest was with me.
Sonra yağmur yağmaya başladı. Ama ıslanmak keyfimizi kaçırmak bir yana, heyecanımızı artırdı.Then started the rain. But getting wet made us get more excited.
Sonra, beni buna bulaştıran kişiyle bir takım oluşturduk: Praetorians.
After that me and my friend who introduced this sport to me made up a new team: Praetorians.
Artık şehirde yapılan maceralar da dahil türlü organizasyonda beraberiz Cilasun'la. Böyle daha fazla zevk alıyoruz.
Cilasun and I attend to various organizations together, especially the ones arranged to take place in the city. Together, we enjoy more.
12.2.11
Vazgeçemiyorum-Indispensible
Nerede olursam olayım, hep aklımın bir köşesinde. Fotoğraf çekmek. Tespit etmek.
It's always on my mind, no matter where I am.
Taking photo. Recording.
Taking photo. Recording.
4.1.11
Mimari Proje Yarışması-Architectural Project Competition
Geçen yaz bir mimari proje denememiz oldu. Süreç, her zamanki gibi, yoğun, yorucu ve keyifliydi.
Bir sonuca erdiremesek de, hem mesleki anlamda çok şey öğrendik, hem de güzel bir tecrübe oldu.
Yarışma sürecinin, mezun olmuş tüm mimarlar için yaşanması gereken bir tecrübe olduğunu düşünüyorum.
Last summer we spent some time on an architectural project competition. It was, as usual, hard, tiring and fun.
Although we couldn’t make it to the end, we learned a lot from the angle of architecture and it was a great experience.
I think architectural competition is something that every graduate architect must experience.
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)
