Sonunda anladım ki tüm çabalara, uğraşlara rağmen insanın çocuk taraflarından bir kısmı ölmüyor, öldürülemiyor. Çocukken içinize işleyen şeyler kaybolmuyor. Fark ettim ki, çocukken nasıl babamın peşinden koşuyorsam, hala onun gibi olmak için uğraşıyorum. Bilenler bilir babamın ayna görüntüsü gibiyim. Ender de olsa düşünürdüm, babama bu kadar tıpkı benzemem iyi birşey mi, yoksa değil mi, diye. Şimdi anladım ki bu Allah'ın bana bir hediyesiymiş.
Üstelik bunu o kadar basit bir ipucu su yüzüne çıkardı ki: Bir kol saati. Babamın kol saatinin tıpkısı bir kol saati.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder